[Fanfiction] Redux Chapter 01 (TH)

Redux

Mikoto x Kuroko

(To aru Series)

Author : ReaperLuca (PM)
Read Original : Fanfiction

Rated : T (เก้าปีขึ้นไป)

Genres : Adventure/Romance

Translator Thai : Jenerisk

__________________________________________________________________________________________________________________________

AN: ขอบคุณสำหรับคนที่กด Fav ฟิคผมนะครับ แน่นอนด้วยว่าขอบคุณสำหรับทุกรีวิว ไม่รู้จะพูดยังไงดี รู้สึกสนุกกับการเขียนเรื่องนี้จริงๆ และหวังว่าจะติดตามไปเรื่อยๆ นะครับ สำหรับคนที่ไม่ค่อยชอบโทวมะก็ขอบคุณด้วยนะครับที่ให้โอกาสเขามีจุดยืนในเรื่องนี้

__________________________________________________________________________________________________________________________

Chapter 1:

Memory Obliteration (ว่างเปล่า)

28 กรกฎาคม

หอพักโทคิวะได

7:07 A.M.

"อืมม.." มิโคโตะค่อยๆ ลืมเปลือกตาตื่นจากนิทราเมื่อแสงอาทิตย์ยามเช้าเข้ากระทบกับใบหน้า เธอยกมือป้องเล็กน้อย

"ก-กี่โมงแล้วเนี่ย?" เธอบ่นพึมพำเบาๆ ก่อนจะพลิกตัวหงายขึ้นมาและเอื้อมมือคว้าเครื่องสื่อสารประจำกายตนก่อนเปิดมันขึ้นมาและก็ต้องคิ้วขมวดเมื่อเธอเห็นตัวเลขบอกเวลา

มิโคโตะได้แต่แอบคิดในใจทำไมยัยบ้าคุโรโกะถึงไม่ปลุกเวลาเดิมกัน เดิมทีแล้วคุโรโกะจะตื่นก่อนคือช่วงเวลา 6:30 จะได้มีเวลาอาบน้ำคนแรกและค่อยแกะมิโคโตะออกจากเตียงตอน 6:45 เพราะฉะนั้นพวกเธอจะมีเวลาคุยเล่นกันก่อน 7:30 เธอค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งช้าๆ และยกมือขยี้ตาเบาๆ ก่อนกวาดสายตามองรอบห้อง เธอหันไปมองเตียงที่อยู่อีกฟากหนึ่ง เธอย่นหน้าเล็กน้อยเมื่อเธอพบว่าเตียงของอีกฝ่ายถูกจัดเรียบร้อยและไม่มีวี่แววใดๆ ของอีกฝ่าย เธอลุกขึ้นเดินไปดูที่ห้องอาบน้ำก่อนยกมือป้องปากจากการหาว

ไม่มีเสียงใดๆ จากห้องอาบน้ำแม้แต่น้อยแต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคุโรโกะไม่ได้อยู่ข้างใน มิโคโตะหยุดอยู่หน้าประตู สีหน้าเปลี่ยน ถ-ถ้าเกิดยัยนั่นเนียนแอบอยู่ล่ะ? มีอยู่หลายครั้งที่คุโรโกะพยายาม "สร้างความสัมพันธ์ใกล้ชิด" กระโจนเข้ามาหาเธอแบบสภาพเปลือยๆ ตอนที่กำลังจะเข้ามาอาบน้ำบ้างและก็ต้องโดนซัดลงไปทุกรอบด้วยกระแสไฟฟ้าพลังจิตประจำตัวของเธอ เธอกำมือแน่นและเขย่าแกว่งไปมาในอากาศด้วยความโกรธ เอาก็ได้... เธอจับลูกบิดค้างไว้ซักพักและค่อยๆ ผลัก

"นะ-นี่!" เธอชะงักและก็ต้องประหลาดใจเมื่อเธอพบว่าในห้องน้ำว่างเปล่า ความโกรธที่เกิดเมื่อซักครู่ก็หายไป มิโคโตะยกมือท้าวเอวและหันหลังให้ห้องอาบน้ำ

"แปลก... หรือว่าจะออกไปก่อนแล้ว?" เธอยกมือขึ้นระดับศีรษะและวางที่ท้ายทอยของเธอก่อนจะครุ่นคิดบางอย่าง "...หรือว่าเมื่อคืนจะเล่นแรงไปกันนะ?"

เมื่อคืนเกิดเหตุนิดหน่อย รูมเมทหื่นของเธอนั้นพยายามเข้ามาเกาะแกะขอนอนด้วย "แชร์ความอบอุ่นกันไงคะ" คนตัวเล็กซื้อชุดนอนมาใหม่สุดหวือหวาหนำซ้ำไม่พอ ยังพยายามจู่โจมมิโคโตะหวังจูจุ๊บซักทีสองที จนสุดท้ายก็ต้องจัดการซัดซักป้าบ สุดท้ายก็ลงอีหรอบเดิม

ถ้าจำไม่ผิดเมื่อคืนพูดใส่ไปว่า เธอเป็นคนเดียวที่ชีวิตนี้ฉันจะไม่ยอมนอนด้วยเด็ดขาด... สีหน้ามิโคโตะบึ้งตึงทันที เธอยกแขนลงเบาๆ หรือเราจะพูดแรงเกินไป?

คุโรโกะชอบทำอะไรเกินขอบเขตแต่ว่าเธอก็ไม่เคยทำร้ายมิโคโตะแม้แต่ครั้งเดียว เป็นคนที่ภาคภูมิใจในตัวเองและทำอะไรคิดหน้าคิดหลังเสมอ...

มิโคโตะถอนหายใจเธอจับหน้าผากตนเอง "ยังไงซะตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้นี่นะ" เธอยิ้มออกมาน้อยๆ "วันนี้เอาใจยัยนั่นซักนิดๆ หน่อยๆ พาไปเลี้ยงไอติม เดินเที่ยวกันสองคนก็คงดีขึ้นเองแหละ"

คิดได้ดังนั้น รอยยิ้มมิโคโตะปรากฎขึ้นบนใบหน้ากับแผนกิจกรรมวันนี้โดยไม่ได้รับรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้นใดๆ

เวลาค่อยๆ ผ่านไป— เชื่องช้าและยาวนาน ตอนนี้เข็มนาฬิกาแตะที่เลข 8 ในช่วงเช้า มิโคโตะอาการง่วงหนาวหาวนอนยังมีบ้าง เธอเอนตัวพิงกับผนังสายตาทอดยาวออกไป เธอมองไปที่ผู้คุมหอที่กำลังตรวจนักเรียนแบบตัวต่อตัวอย่างเคร่งครัด

เธอเดินไปโซนปีหนึ่ง เธอก็ไม่เห็นคุโรโกะแม้แต่เงา ถึงจะถามเด็กคนอื่นๆ ว่าเห็นรูมเมทเธอบ้างมั้ย จะเจอหรือไม่เจอพวกเธอเหล่านั้นก็คงตอบว่าไม่แน่ๆ

แฟนคลับบ้าๆ รังแต่สร้างจะความหนักใจ เธอถอนหายใจและค่อยๆ ปิดเปลือกตา เธอหมุนตัวเดินกลับไปตามทางที่เธอเดินมา เสียงตบมือของผู้คุมหอเป็นสัญญาณของการตรวจของวันนี้สิ้นสุดลงแล้ว เธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก เธอค่อยๆ ควานหาเครื่องมือสื่อสารของตนและไล่นิ้วกดหาเบอร์รุ่นน้องคนสนิทแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงดังขึ้นมาจากดานหลังเธอ

เธอยืนตัวแข็งทื่อ สีหน้าแสดงความตกใจออกมาอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่เธอจะทำใจกล้าสู้เสือหายใจเข้าลึกๆ หันหาตามเสียง

"อ๋า คุณผู้คุมหอ มีอะไรให้ช่วยงั้นเหรอคะ?"

ผู้คุมหอแห่งโทคิวะไดจับแว่นให้เข้าที่ สายตาจับจ้องลงมา "มิซากะ ครูใหญ่มีเรื่องจะพูดกับเธอ"

มิโคโตะก้มหน้ารู้สึกทำตัวไม่ถูกก่อนจะส่ายหัวกับตัวเองด้วยความสับสน "คุยเรื่องอะไรคะ?"

ผู้คุมหอยกมือท้าวเอวด้วยความรู้สึกรำคาญ "ไม่ได้ถาม ฉันรู้มาแค่นี้ อ๋อใช่มิซากะพอกลับมาส่งรายงานให้ฉันด้วยนะ"

น่ากลัวชมัด...

"อ๊ะเอ่อ ทราบแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ" มิโคโตะยิ้มเฝื่อนๆ หนึ่งทีก่อนจะรีบเผ่นออกมาจากตรงนั้น

เธอรู้สึกกังวลไม่น้อยกับการที่ครูใหญ่เรียกเธอเข้าไปคุยที่ออฟฟิศ ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมดราวกับมีอะไรมากดทับ เธอรีบวิ่งไปให้เร็วที่สุด

เหมือนมีลางบางอย่างบอกกับเธอ การที่ครูใหญ่เรียกเธอมาพบในครั้งนี้คงไม่ใช่เรื่องของเธอ เรื่องของเอซแห่งโทคิวะไดแต่อย่างใด

โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

9:02 A.M.

ชิราอิ คุโรโกะค่อยๆ พาตัวเองลงมาอย่างช้าๆ ผ่านไปไม่กี่นาทีหลังจากเธอรับรู้เรื่องความทรงจำ เธอไม่รู้เธอควรรู้สึกอย่างไร เธอจำอะไรไม่ได้ซักอย่าง เธอคิดอะไรไม่ออกเธอไม่รู้แม้กระทั่งเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ เธอเป็นเพียงสิ่งที่ว่างเปล่า เป็นตัวภาระให้กับคนอื่นนอกจากนี้เป็นบาดแผลที่จะฝังลึกในใจเธอ ทั้งๆที่มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ เธอลองคิดเกี่ยวกับเพื่อนที่เธออาจจะมี ความสัมพันธ์ความใกล้ชิดพ่อแม่กับเธอ คิดเกี่ยวกับชั้นเรียน ชีวิตในรั้วโรงเรียนและงานจัดจ์เม้นต์ที่เธอทำอยู่มันเป็นยังไง

สุดท้าย, เธอคิดเกี่ยวกับคนที่เธอชอบ บางทีเธออาจมีใครซักคนที่ชอบอยู่; อดสงสัยไม่ได้— คนๆ นั้นเป็นจะเป็นคนแบบไหน? แข็งแกร่งกล้าหาญ? แล้วคนๆ นั้นชอบเธอกลับหรือเปล่า? คำถามทั้งหมดวนเวียนอยู่ในหัว

สิ่งสำคัญที่สุด คิดเกี่ยวกับคนที่เธอเคยเป็น ชิราอิ คุโรโกะแบบเมื่อวานเป็นคนลักษณะนิสัยยังไง?

เธอไม่รู้และรู้สึกท้อไปหมด ทุกๆ อย่างว่างเปล่า ไร้เป้าหมาย ไม่มีสิ่งใดที่จะบอกถึงความเป็นตัวเธอก่อนหน้านี้ได้

เธอสูญเสียทุกอย่าง

"หวา—" คุโรโกะรู้สึกได้ว่าเธอชนกับอะไรเข้าบางอย่าง คนที่เธอชนเป็นเด็กผู้หญิงผมสีเงิน ส่งสายตาปริบๆ เธอยิ้มให้ก่อนที่จะกล่าวคำพูดอย่างมีมารยาทและนุ่มนวล "ขอโทษค่ะ"

เด็กที่ดูไม่เหมือนคนญี่ปุ่นโค้งตัวก่อนที่จะรีบปลีกตัวเดินไปตามทาง คุโรโกะหันไปมองเด็กคนนั้นที่ค่อยๆ เดินห่างไปเรื่อยๆ ก่อนที่เธอจะหันหลับมาและเดินต่ออีกครั้ง

เธอเดินกลับไปที่หน้าห้องคามิโจว โทวมะ ในมือถือกระป๋องน้ำอัดลมสองสามกระป๋อง ตอนนี้เธอเองก็ไม่รู้แม้กระทั่งเธอชอบดื่มอะไร เธอคิดว่าบางทีเธออาจควรแชร์ประสบการณ์ ความคิดเห็นกับคนที่สูญเสียความทรงจำไปแบบเธอ

บทสนทนาด้านในห้องที่เธอได้ยินไม่ได้มากมายหากแต่ทั้งสองต่างฝายต่างไม่รู้จะพูดอย่างไรและคงไม่รู้ว่าจะยกเรื่องอะไรมาพูด เธอตัดสินใจทำลายบรรยากาศที่แสนจะอึดอัดนี้

"อา..." เธอมองลงมากระป๋องน้ำที่เธอถืออยู่เป็นเวลาที่หมอกบเดินเข้ามาที่ห้องคามิโจวซังพอดี เธอชะงักและมองตามก่อนที่เธอจะหันหลังยืนพิงผนังกำแพงหน้าห้องแทน เธอรู้ว่าการที่เธอจะหยุดแอบฟังอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก

คิ้วเธอต้องกลับมาขมวดอีกครั้งเมื่อเธอได้เสียงด้านในห้องคุยกัน เขาโกหกเหรอ? คำพูดถูกถ่ายทอดสู่เด็กผู้หญิงที่อยู่กับคามิโจวซังในตอนนั้น คนที่เขา "ตาย" แทน

อินเด็กซ์

ชื่อแปลกดีนะ คุโรโกะคิดและรีบดันตัวจากกำแพงเมื่อเธอเห็นหมอกบยืนอยู่ข้างเธอ ดูเหมือนเขาจะแปลกใจไม่น้อยเมื่อเห็นเธอยืนอยู่ตรงนี้ ถึงแม้สีหน้าจะไม่ได้แสดงอะไรออกมาก็ตาม เขาเพียงส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะพึมพำบางอย่าง "จริงๆ เลย"

เขาเดินจากไปทิ้งให้เธอยืนอยู่ตรงนั้น เธอยิ้มบางๆ ก่อนจะเงยหน้ามองขึ้นด้านบนเพดาน เมื่อซักครู่หมอกบเดินเข้าไปถามคามิโจวซังถึงเรื่องของเด็กผู้หญิงคนนั้น ทำไมเขาถึงได้เลือกที่จะโกหกเด็กคนนั้นแทนการที่จะบอกว่าเขาคนเก่าได้ "ตาย" ไปแล้ว, คามิโจวซังให้คำตอบว่าเขายังจำเธอคนนั้นได้

ในชั่วขณะนั้นคุโรโกะรู้สึกถึงบางอย่าง เขาจำคนสำคัญของเขาได้ บางทีเธออาจจะ...

เธอกลับมามีความหวังอีกครั้งแต่แล้วก็ต้องสลายไปเมื่อเธอได้ยินหมอกบพูดประโยคหนึ่งมัน เป็นไปไม่ได้ ที่คามิโจวซังจะจำเรื่องราวหรือจำอะไรได้ได้ก่อนหน้านี้ ความทรงจำของคามิโจวซังจะไม่มีวันได้คืนมา

คามิโจวซังเพียงพูดแค่ว่า

"มันยังไม่ชัดเจนเหรอครับ? เพราะผมรู้สึกได้ถึงหัวใจของผม"

คุโรโกะหลับตาลงและส่ายหัวช้าๆ เป็นคนที่แปลกดีแท้... เธอถอนหายใจเล็กๆ ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปด้านในห้องของคามิโจวซัง อีกครั้งที่เขามองเพียงมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง เธอใช้เวลาเล็กน้อยในการคิดเพื่อเรียกให้อีกฝ่ายหันมาให้ความสนใจ

"อ๊ะ..." คามิโจวซังร้องเรียกเมื่อเห็นอีกฝ่าย คุโรโกะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ

"ซื้อมาจากเครื่องหยอดเหรียญ"

คามิโจวซังมองมาที่เธออย่างแปลกใจก่อนจะสะดุ้งขึ้นมาเมื่อเธอเอากระป๋องไปแนบที่หน้าอีกฝ่าย เขาค่อยๆ รับมันมาก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

"โธ่ ระวังหน่อยสิ"

คุโรโกะหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหยิบกระป๋องตัวเองขึ้นมาจากบนโต๊ะและนั่งลงเก้าอี้รถเข็ญผู้ป่วยของเธอ "โทษที แค่อยากจะลองทำอะไรเล่นๆ ให้หันมาสนกันหน่อยเท่านั้นล่ะ" เธอหมุนล้อรถเข็ญของเธอขยับไปข้างเตียง

แก้มของเธอแนบอยู่บนฝ่ามือ ศอกวางบนที่วางแขนเพื่อให้บาลานซ์ เธอจ้องเด็กผู้ชายตรงหน้ากำลังพยายามแกะกระป๋องน้ำโซดามะพร้าว ผ่านไปไม่นานมีเพียงความเงียบเข้าปกคลุม เธออ้าปาก เลือกถามคำถามอีกฝ่าย คำถามแรกตั้งแต่เดินเข้ามาในห้องนี้

"คุณ" เธอลดระดับกระป๋องน้ำบนมือลงมา "ทำไมถึงโกหกเด็กคนนั้น?"

เธอได้ยินคำตอบที่เขาคุยกับหมอกบ แต่เธอจะถามมันด้วยตัวเอง เขาค่อยๆ วางกระป๋องน้ำลงบนตัก เธออยากรู้อะไรคือสิ่งที่หัวใจของเขารู้สึกได้

เขายิ้มออกมา รอยยิ้มที่ดูเศร้าหมอง คุโรโกะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดข้างในและดูน่าสงสารในเวลาเดียวกัน...

"เด็กคนนั้นเองคงเข้าใจถ้าจะพูดความจริง" เธอพูดในสิ่งที่เธอคิดออกไปขณะมองตาอีกฝ่าย "สุดท้ายแล้ว คำโกหกที่ตั้งใจปกป้องเด็กคนนั้นจะกลับกลายมาทำร้ายเด็กคนนั้นเอง"

เธอตัดสินใจแล้ว หากเธอคนนั้น ชิราอิ คุโรโกะ มีใครซักคน ใครบางคนที่แคร์เธอมากพอ ร้องไห้ให้เธอกับการสูญเสียเธอไป เธอจะไม่โกหกคนๆ นั้นหากพวกเขาเหล่านั้นรักเธอจริงๆ และแคร์ตัวเธอแล้ว พวกเขานั้นควรจะได้รับรู้ความจริงของเธอ

ไม่เป็นไร หากแม้มันต้องแลกด้วยความเจ็บปวดในตอนนี้มากก็ตามที แต่เพียงพรุ่งนี้บาดแผลก็จะเริ่มจางหายไปเอง

คามิโจวซังเงียบพักใหญ่ก่อนที่เธอจะสงสัยว่าเธอล้ำเส้นมากเกินไปหรือเปล่า เธอควรจะขอโทษเขาแต่แล้วเธอก็รู้สึกไออุ่นจากมือของอีกฝ่ายบนมือเธอ

เขายิ้มให้เธอ "ฉันเองก็หวัง อยากจะกล้าพอที่จะทำแบบนั้น ชิราอิซัง สุดท้ายแล้วฉันเองก็เป็นแค่เด็กธรรมดาคนหนึ่ง"

ก่อนที่เธอจะหาคำมาโต้แย้งอีกฝ่าย เสียงหมอกบเดินเข้ามาในห้องขัดจังหวัดบทสนทนาของพวกเธอพอดี

"ชิราอิซัง มีคนมาเยี่ยมน่ะ"

คามิโจวซังยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนก่อนจะคลายมือออกและหันกลับไปที่หน้าต่างบานเล็กข้างเตียง เธอค่อยๆ จับล้อรถเก้าอี้เข็ญของเธอก่อนจะค่อยๆ หมุนเข้าไปใกล้หมอกบ

เธอหันมองคามิโจวซังเป็นครั้งสุดท้ายก่อนออกจากห้อง

คุโรโกะรู้สึกแปลกใจไม่น้อยเมื่อเธอพบว่าในห้องของเธอว่างเปล่า เธอกัดริมฝีปากเบาๆก่อนจะพยุงตัวเองขึ้นไปบนเตียงและปล่อยตัวตามสบาย หูเธอร้อนอาจเพราะความตื่นเต้น เธอยกแขนขึ้นกอดอกอย่างรู้สึกกระวนวาย

คนๆ นั้น จะเป็นใครก็ตาม คงเป็นคนที่เธอคนเก่ารู้จัก เธออดสงสัยไม่ได้คนนั้นเป็นคนยังไงและการสูญเสียของเธอครั้งนี้จะเป็นการทำร้ายพวกเขามากหรือเปล่า

สายตาจ้องขึ้นบนเพดานห้องและก็ต้องเปลี่ยนทิศทางไปเมื่อเธอได้ยินเสียงประตูห้องของเธอเปิดพร้อมกับเสียงหอบหายใจของคนมาใหม่ ปรากฎหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังพยายามชะลอการใจของตนเอง ดวงตาของเธอเบิกกว้างเมื่อดวงตาสีน้ำตาลของอีกฝ่ายจ้องมาที่เธอ เพียงชั่วขณะ หัวใจของเธอรู้สึกสั่นไหวด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง

เด็กสาวยืนหอบหายใจครู่หนึ่ง เธอรีบยืดตัวขึ้นและรีบรุดเข้าไปหาคนไข้ เธอหยุดอยู่ข้างๆ เตียง, คุโรโกะลุกขึ้นนั่งสายตาจับจ้องอีกฝ่ายที่กำลังจ้องมาทางนี้เช่นกัน

คุโรโกะพิจารณาเด็กสาวตรงหน้า; เธอคนนี้เจ้าของผมสีน้ำตาลยาวประบ่าดูแล้วน่าจะเป็นมอต้น กระโปรงสีเทา เสื้อสีขาวแขนสั้นตามคอนเซ็ปชุดหน้าร้อน

เธอเป็นคนสวยละม้ายคล้ายคลึงลูกคุณหนูก็ไม่ปาน คุโรโกะสงสัยไม่น้อยกับโลกรอบด้านที่ตนอยู่นี้เป็นแบบไหนกันแน่

"เรื่องจริงเหรอ?"

คุโรโกะหยุดคิดก่อนที่จะรู้สึกตัวได้ว่าเธอคนนี้กำลังพูดกับเธอ เธอคนตรงหน้าเพียงจ้องที่ริมฝีปากของเธอ เธอไม่ได้ให้คำตอบอะไร มีเพียงเสียงลมหายใจเบาๆ ลอดออกมาเท่านั้น คุโรโกะลดระดับสายตาตนเองก้มลงมองขา พยายามสงบใจตัวเองแต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่พูดอะไรจนผู้มาใหม่พูดต่อ

"เป็นไปไม่ได้ใช่มั้ย?" เธอมองมาที่คุโรโกะ สายตาพร่ามัวไปหมด "บอกสิว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง วิ่งเข้ามาหาฉัน— กระโดดเข้ากอดฉันเหมือนอย่างทุกที หัวเราะแล้วบอกว่าทุกอย่างเป็นเรื่องล้อเล่น... เป็นเรื่องล้อเล่นใช่มั้ย คุโรโกะ?"

คุโรโกะเพียงทำได้แต่อยู่นิ่งๆ เธอคนตรงหน้าเรียกเธอด้วยชื่อเล่น ชื่อเล่นของเธอ ภายในหน้าอกแน่นไปหมดราวกับถูกบีบรัด เธอตัดสินใจจ้องตาอีกฝ่ายกลับ

"ขะ-ขอโทษค่ะ ฉันไม่—"

ใบหน้าของคนที่ดูแก่กว่าเปลี่ยนไปทันที นัยน์ตาเศร้าหมองเสียใจแสดงออกมาอย่างชัดเจน ลมหายใจติดขัด เธอหยุดพูด, ทุกๆ อย่างทุกท่าทางดูสิ้นหวัง

เธอมองอย่างไม่เข้าใจบางทีตัวเธอควรจะพูดอะไรที่ดีกว่านี้ ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรต่อเด็กสาวตรงหน้ารีบหันไปทางอื่น คุโรโกะมองอย่างสงสัย ถึงจะเป็นเพียงแค่พริบตาเดียวแต่เธอเห็นน้ำตาของเธอคนนี้ที่กำลังเอ่อล้นจากหางตาแม้เธอคนนี้จะพยายามยิ้มอยู่ด้วยก็ตาม

"หิวน้ำมั้ย? ฉันจะไปซื้อซักหน่อย เดี๋ยวรีบกลับมานะ"

เด็กสาวรีบเดินหันออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วโดยฟังคำใดๆ จากคนที่นั่งอยู่บนเตียง เธอได้แต่มองแผ่นหลังคนตรงหน้าเดินจากไปด้วยความสับสนก่อนที่เธอจะได้สังเกตุตัวเอง

เพราะอะไรซักอย่าง เธอยื่นแขนออกไปอย่างไม่รู้ตัว

ราวกับเธอกำลังพยายามเอื้อมมือคว้าอะไรบางอย่างที่เธอได้สูญเสียไป

มิโคโตะยืนอยู่หน้าเครื่องขายน้ำอัตโนมัติ เธอรู้สึกตกใจและเจ็บปวดข้างในเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง น้ำตามากมายไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง วันนี้ตอนเช้าเธอเข้าไปหาครูใหญ่ เขานั่งอยู่ตรงหน้าของเธอ ในที่ตรงนั้นมีเพียงหน้าจอมอนิเตอร์เครื่องหนึ่งกับหมอกบคนที่เคยช่วยพวกเธอตอนเหตุการณ์ Level Upper

หมอกบเป็นคนแรกที่เริ่มพูดและอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้น เธอปักใจเชื่อกับเรื่องนั้นไม่ได้ จะเป็นไปได้ยังไง? "เสียความทรงจำอย่างสมบูรณ์" เป็นเรื่องที่ฟังดูเวอร์สิ้นดี แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว เรื่องที่ไม่น่าเชื่อแบบนี้.. ความทรงจำพวกนั้นหายไปแล้ว โดยที่เราหรือไม่ว่าใครไม่อาจทำอะไรได้ จะพยายามกู้คืนหรือพยายามรื้อฟื้นไปเท่าไหร่ก็เปล่าประโยชน์

ความกลัวก่อตัวขึ้นมาในใจมิโคโตะ มันบีบหัวใจของเธอจนแทบแหลกสลาย เธอเลือกที่จะไม่ฟังต่อ กลับรีบรุดออกมาจากในห้องนั้นและตรงมาที่โรงพยาบาล โดยไม่สนใจโทรศัพท์มือถือที่ดังมาเป็นระลอกๆ จากครูใหญ่และหมอ

เธอวิ่งมาถึงเค้าท์เตอร์โรงพยาบาลถามหาห้องของคุโรโกะอย่างเหนื่อยหอบและวิ่งต่อไปยังที่หมาย, หัวใจของเธอกำลังสั่น

ความเป็นจริงถาโถมเข้าทำร้ายเธอมากกว่าที่คาดไว้ ดวงตาสีน้ำตาล แต่ก่อนที่เคยมีแต่ความอบอุ่นตอนนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นเพียงดวงตาที่มีแต่ความว่างเปล่า อยากจะเดินเข้าไปขอโทษเธอคนนั้นมากกว่าอะไรทั้งหมด

ตึง... หัวของมิโคโตะกระทบเข้ากับเครื่องขายน้ำ เธอหลับตาลง ฉันควรจะทำยังไง?

มีเอสเปอร์หลายคนในเมืองนี้ หากพูดถึงพลังเทเลพาธีที่แข็งแกร่งที่สุด เธอคนนั้นเป็นเด็กนักเรียนโทคิวะได Level 5 อันดับ 5 เธอยังไม่แน่ใจนักว่าจะสามารถช่วยอะไรได้หรือไม่ หมอกบเพียงกำชับกับเธอว่าจะเป็นเธอหรือใครคนอื่นก็ตามก็มิอาจสามารถทำอะไรได้ถึงจะพยายามแค่ไหน พยายามเท่าไหร่ แต่บางทีเธอก็ควรจะลองซักตั้ง ลองก้มหัวขอร้องเธอคนนั้น ขอร้องอันดับ 5 ให้ช่วยเธอ ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของเธอทั้งคู่จะไม่ดีนัก แต่เธอก็ยินดีแม้จะต้องโยนความภาคภูมิใจทั้งหมดที่เธอมีทิ้งไป เพื่อช่วยเพื่อนของเธอ

เธอกำหมัดแน่นทุบเข้าที่กระจกเครื่อง ฉันควรจะทำยังไง?

เธอกลับมาที่ห้อง คุโรโกะหันไปตามเสียง เธอก็ต้องรู้สึกผิดและอยากขอโทษอีกครั้งเมื่อเธอเห็นรอบตาของอีกคนแดงก่ำ แต่เธอรู้สึกได้ถึงบางอย่างจากอีกฝ่าย เธอค่อยๆ เก็บกลืนคำที่อยากจะพูด เสมือนพวกเธอทั้งคู่รู้ว่าต่างคนต่างอยากพูดอะไร เด็กสาวเจ้าของผมสีน้ำตาลชักยิ้มก่อนจะหยิบยื่นกาแฟกระป๋องให้

"ซื้อมาให้" เธอพูดพร้อมเดินเข้าไปใกล้คุโรโกะและยื่นให้ถึงกับมือของอีกฝ่าย สายตาคุโรโกะบ่งบอกถึงความร้อนของกระป๋องน้ำที่ได้รับมา ก่อนที่อีกคนจะมองไปทางอื่นและนั่งลงใกล้ๆ เตียง คุโรโกะพึมพำขอบคุณก่อนจะพยายามแกะกระป๋องน้ำดื่มในมือ

ความเงียบเข้าครอบคลุมชั่วขณะก่อนจะมีรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะของทั้งสองสาว "โทษที... แบบว่าไม่รู้จะพูดอะไรดีน่ะ"

คุโรโกะมองอีกฝ่ายอย่างเข้าใจ เธอเปิดกระป๋องน้ำยกขึ้นดื่มเล็กน้อย เธอหลับตาลงพร้อมกับลิ้มรสชาติของน้ำดื่ม เธอยิ้มกว้าง

"อร่อยมั้ย?"

ราวกับความร้อนข้างในประทุ แก้มของคุโรโกะค่อยๆ ขึ้นสีอาจเพราะด้วยความเขิน เธอรู้แล้วว่าตอนนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียว เธอคนที่นั่งข้างเราตอนนี้เองอาจจะเศร้าไม่น้อย สาวที่ดูแก่กว่ายิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเกาแก้มเบาๆ

"ดีจังเลยที่ชอบ... ของโปรดเธอเลยนะ" พูดจบเธอก้มหน้าลดระดับสายตาลงมองที่แขนตนเอง

ความเงียบกลับเข้ามาอีกครั้ง คุโรโกะรู้สึกแปลกๆไปเพราะมีบางอย่างข้างในที่เธอไม่รู้จะอธิบายเช่นไร ในใจของเธออยากจะเข้าไปปลอบเธอคนนี้ เธอเป็นต้นเหตุทำให้คนๆ นี้รู้สึกเศร้าเสียใจ, เด็กสาวผมน้ำตาลลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว

"ฉะ-ฉันไปก่อนดีกว่า"

"อ๊ะ..." คุโรโกะมองตามอย่างสับสน เธอมองอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนและก็เข้าใจเมื่อเธอสังเกตุเห็นอีกฝ่ายกำลังสั่น เธอไม่อาจรู้ได้เธอควรจะทำอย่างไร ในตอนนี้เธอเพียงทำตามในสิ่งที่หัวใจของเธอเรียกร้องเท่านั้น

คนที่แก่กว่าหันกลับมองลงมาที่คนไข้อย่างแปลกใจเมื่อเธอพบว่าอีกฝ่ายกำลังจับข้อมือรั้งเธอเอาไว้

"อย่าไปเลยนะคะ ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นแน่นอน"

เธอเองก็ไม่อาจล่วงรู้ทำไมเธอถึงพูดไปเช่นนั้น ทั้งๆ ที่ในความเป็นจริง ไม่มีอะไรดีขึ้นแม้แต่น้อย เธอจำไม่ได้แม้กระทั่งว่าเด็กสาวเจ้าของผมสีน้ำตาลคนนี้เป็นใคร แต่คนตรงหน้าเธอคนนี้เป็นคนที่แคร์เธอมากพอที่จะร้องไห้ให้เธอ ทั้งๆ ที่เธอเป็นเพียงสิ่งที่ว่างเปล่า จากก้นบึ้งหัวใจของเธอสัมผัสได้ถึงทุกอย่างนั้นเป็นของจริง เธอก็ไม่เข้าใจทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนั้นแต่เธอรู้ว่าทุกอย่างต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน

คุโรโกะนึกถึงคำพูดของคามิโจวซัง ทำไมเขาถึงได้คิดแบบนั้นและเพราะอะไรเขาถึงได้พูดแบบนั้นออกไป เขาจำอินเด็กซ์ได้ถึงแม้มันจะฟังแล้วเป็นเรื่องเหนือวิทยาศาสตร์ ไม่สามารถอธิบายได้, คุโรโกะยิ้ม

เธอพอจะเข้าใจแล้วล่ะ ถึงจะดูเหลือเชื่อแต่ความรู้สึกนี้เหมือนกับ:

รู้สึกได้จากหัวใจของฉัน